Το Γαϊτανάκι Του Καπιταλισμού

Οι εξαγγελίες Τσίπρα στη φετινή Δ.Ε.Θ έχουν ως στόχο να δημιουργήσουν την αισιόδοξη αίσθηση ότι η οικονομική κρίση έφτασε στο τέλος της: Έξοδος από την επιτροπεία, ανεπαίσθητες αυξήσεις στον κατώτατο μισθό, μειώσεις στις φορολογικές κι ασφαλιστικές επιβαρύνσεις, στον ΕΝΦΙΑ, μείωση της ανεργίας, αύξηση των δεικτών ανάπτυξης κ.ο.κ.

Τελικά, η κρίση όντως έφτασε στο τέλος της, ή μήπως ξεκινάει μια νέα, συνέχεια της προηγούμενης; Ποιοι βγαίνουν από την κρίση και γιατί τελικά συμβαίνουν ανά περιόδους κρίσεις στον καπιταλιστικό “παράδεισο” που ζούμε;

 Σε ολόκληρο τον κόσμο έρχεται μπόρα. Οι άνθρωποι εργάζονται σαν σκλάβοι, παράγοντας όλο και περισσότερο πλούτο για όλο και λιγότερους. Οι συνθήκες εκμετάλλευσης μάς ξαναγυρνάνε στο 19ο αιώνα. Ο παγκόσμιος πλούτος μέσω της εργασίας των εκμεταλλευόμενων πολλαπλασιάστηκε πάνω από 50 φορές τα τελευταία 50 χρόνια καταλήγοντας πάντα στα χέρια των εκμεταλλευτών, ενώ αντίθετα το επίπεδο φτώχειας βελτιώθηκε μόνο κατά 7 μονάδες σε παγκόσμιο επίπεδο. Η εκμετάλλευση είναι προφανής. 

Το τοπίο αλλάζει βίαια και μάλιστα εναντίον μας πάλι. Έρχεται Μεσαίωνας. Νέες φεουδαρχίες πολυεθνικών εταιρειών μοιάζει να υλοποιούν ανεμπόδιστα το σχέδιό τους, μετατρέποντας τον κόσμο σε μια γιγάντια δουλοπαροικία άλογων καταναλωτικών υποζυγίων.

Μια νέα παγκόσμια κρίση χρέους μοιάζει να έρχεται στο προσκήνιο, και οι εκμεταλλευόμενοι θα κληθούν να πληρώσουν με αποτέλεσμα την φτωχοποίησή τους για μια ακόμη φορά. 

Η μηχανή δουλεύει καλά. Και δουλεύει εις βάρος μας. Και αυτή η μηχανή δεν είναι παρά ένα σύστημα. Το κεφαλαιοκρατικό (καπιταλιστικό) σύστημα.

Οι άνθρωποι δουλεύουν παράγοντας πλούτο, συναινώντας στην ειρήνη της εκμετάλλευσής τους, ο πλούτος αποθησαυρίζεται, αποστραγγίζεται από τις κοινωνίες, γίνεται κρίση. Συστημική κρίση που αποσκοπεί στην αποστράγγιση του όποιου πλούτου από τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα και την επαναφορά του στα χέρια των λίγων, διευρύνοντας έτσι τις κοινωνικές ανισότητες και ενισχύοντας τις συνθήκες εκμετάλλευσης.

Ο καπιταλισμός αναζωογονείται από τις ίδιες του τις κρίσεις. Και αυτό είναι λογικό επόμενο, αφού μέσα στη φύση του- και μοναδικό του κίνητρο- είναι το κέρδος και η συσσώρευσή του. Όταν συμβαίνει δε να υπερσυσσωρεύει κεφάλαιο, τότε φτάνει σε αδιέξοδο. Και όταν φτάνει σε αδιέξοδο προκαλεί κρίσεις, όπως αυτή που προκάλεσε τη χρεοκοπία της ελληνικής οικονομίας, ή την κατάρρευση τραπεζών και ασφαλιστικών κολοσσών σε άλλες χώρες. Οι κρίσεις φέρνουν ένταση, επιβολή και καταστολή, φασισμό, και όταν τα πράγματα φτάσουν στο “μη παρέκει”, πόλεμο. Ένα γαϊτανάκι ζωογόνο για το κεφαλαιοκρατικό σύστημα, θανατηφόρο για την κοινωνία.

Η κοινωνία τότε, αποκαμωμένη, αφήνει τις ελπίδες και τις τύχες της, πότε σε ένα “κράτος πρόνοιας”, πότε σε επίδοξους “πολιτικούς σωτήρες” που γλυκαίνουν το χάπι με ψεύτικες υποσχέσεις για ένα καλύτερο μέλλον ή, ακόμη χειρότερα, καθένας-καθεμία ψάχνοντας λύσεις ατομικές, υποχρεώνονται σε έναν εργοδότη, στη “χάρη” που τους κάνει να τους εκμεταλλεύεται για το δικό του συμφέρον. Και τότε, όταν οι άνθρωποι ψάχνουν να βρουν γιατί το όνειρο της “μεγάλης ζωής” αποτραβιέται ξανά, έρχεται ο φασισμός και ο κοινωνικός κανιβαλισμός.

Ο κύκλος αυτός πρέπει να σταματήσει. Το σύστημα αυτό δε διορθώνεται. Γκρεμίζεται. Μόνο η αυτό-οργανωμένη και αυτοδιευθυνόμενη κοινωνία μπορεί να σταματήσει αυτόν τον φαύλο κύκλο της ανθρώπινης εκμετάλλευσης, της λεηλασίας της φύσης, της εξάντλησης των φυσικών πόρων, της κυριαρχίας των ισχυρών του πλούτου.

Εμείς, μόνοι μας, μπορούμε να φτιάξουμε τις ζωές μας, παίρνοντας τις τύχες μας στα χέρια μας. Να πετάξουμε οριστικά στο καλάθι της ιστορίας τους δυνάστες των ζωών μας. Να φτιάξουμε μαζί, το δικό μας κόσμο: Τα δικά μας σπίτια, τα δικά μας αυτοκίνητα και τις δικές μας ανέσεις. Αυτές που ταιριάζουν στις πραγματικές  ανάγκες μας κι όχι στην απληστία του κέρδους. Όπως ξέρουμε εμείς. Με σεβασμό στο περιβάλλον, λιτά, ικανά κι απέριττα. Όμορφα. 

Χωρίς αρχηγούς και κόμματα, χωρίς αφεντικά, ιεραρχίες, πατριαρχία, εκμετάλλευση και κοινωνικές ανισότητες. Να βάλουμε τέλος στα σκοτάδια της ιστορίας, να μη ζήσουμε σαν δούλοι.

Για να πλάσουμε από σήμερα το πρόπλασμα της κοινωνίας του αύριο.