Για Το Μακεδονικό

Δεν είναι διόλου παράξενο το γεγονός, ότι τη συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία μοιάζει να επιτυγχάνεται συμφωνία για την ονομασία του γειτονικού κράτους. Όλα συντελούν σε αυτή την κατεύθυνση, αλλά κύρια τα συμφέροντα της υπερδύναμης. Ας μην ξεχνάμε ότι από τον πόλεμο με την Σερβία, το ΝΑΤΟ εγκαταστάθηκε μόνιμα στα σύνορα της γειτονικής Μακεδονίας με το Κόσσοβο σε ένα στρατόπεδο γιγαντιαίων διαστάσεων, ορατό από τους δορυφόρους… Και η στρατοπέδευση αυτή, δεν είναι τυχαία. Mε αυτό τον τρόπο το ΝΑΤΟ βρίσκεται σε θέση άμεσης επέμβασης στο ρευστό και ασταθές βαλκανικό τοπίο, διατηρεί πλεονεκτική θέση έναντι του ανταγωνιστή του στην περιοχή, την Ρωσία, και παράλληλα βρίσκεται σε ένα αρκετά σημαντικό σταυροδρόμι. Το γειτονικό κράτος είναι πέρασμα εμπορευμάτων που ξεκινούν από το λιμάνι της Cosco, στον Πειραιά, και κατευθύνονται προς την κεντρική Ευρώπη, αλλά το κυριότερο, από εκεί πιθανότατα θα περνούν τα πολυπόθητα καύσιμα που πρόκειται να εξορύσσονται από τα οικόπεδα της λεκάνης της Ανατολικής Μεσογείου και θα ζεσταίνουν τη κεντρική Ευρώπη, ακυρώνοντας την Ρωσία ως προμηθευτή.

Ταυτόχρονα, στις δύο πλευρές των συνόρων του Ελληνικού κράτους και του Μακεδονικού, εκλέχθηκαν μετριοπαθείς κυβερνήσεις που επιλέγουν τη ρεαλιστική πολιτική από τα εθνικιστικά παραληρήματα. Αυτές οι κυβερνήσεις θα ήταν ικανές να υλοποιήσουν ένα σχέδιο σταθερότητας στην περιοχή, με ανάπτυξη των σχέσεων μεταξύ των δύο κρατών. Η μεν Μακεδονική κυβέρνηση θα έκανε μια εμφανή υποχώρηση στην εθνικιστική της ατζέντα, φτάνοντας στο σημείο να απαρνείται τις αρχαϊζουσες αφηγήσεις της, τον αλυτρωτισμό της αλλά και το όνομα που είχε όλα αυτά τα χρόνια της ύπαρξής της, ώστε να μην ενοχλείται ο γείτονας, με αντάλλαγμα, την ένταξή της στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε., την ανάπτυξη των συναλλαγών της με το Ελληνικό κράτος, και γενικότερα την άρση της απομόνωσής της. Από την πλευρά του το Ελληνικό κράτος γίνεται μέσω του λιμανιού του Πειραιά, αφετηρία διαμετακόμισης εμπορευμάτων κι ενέργειας. Ταυτόχρονα, γλυκοκοιτάζει τη μικρή χώρα σαν εμπορικό δορυφόρο και συνθήκη για την ανάπτυξη της Θεσσαλονίκης.

Όλα τα παραπάνω συντελούν σε μια κατάσταση παράλληλων κοινών συμφερόντων των κυρίαρχων δυνάμεων στη περιοχή, που όπως ήταν φυσικό οδήγησαν στη συμφωνία των Πρεσπών.

Σε όλη αυτή την ευνοϊκή συνθήκη, οι μόνες «παραφωνίες» ήταν οι εθνικιστικές φωνές. Φωνές ξεχασμένες από το χρόνο αναβίωσαν, χωρίς δυστυχώς να ξυπνήσουν ταυτόχρονα και τις θλιβερές μνήμες από τις εθνοκαθάρσεις μετά από τους αιματηρούς εθνικιστικούς βαλκανικούς πολέμους. Χωριά που κάηκαν, άνθρωποι που σκοτώθηκαν, παιδιά που ορφάνεψαν, οικογένειες που εκτοπίσθηκαν, ντοπιολαλιές που απαγορεύτηκαν και μειονότητες που καταπιέσθηκαν. Τραγικές ιστορίες που ενταφιάσθηκαν κάτω από τα εθνικά αφηγήματα, τις εθνικιστικές ιστορίες των κυρίαρχων κρατών.

Αυτές, που με την αντίστοιχη πλύση εγκεφάλων, τα παραμύθια περί αρχαίων προγόνων, και άλλων ψεμάτων, εκτρέφουν το μίσος μεταξύ των ανθρώπων. Όσον αφορά στο κράτος της Μακεδονίας οι όποιες κοινωνικές αντιδράσεις που εκφράστηκαν είτε μέσω συγκεντρώσεων, είτε μέσω του δημοψηφίσματος, μάλλον γίνονταν από μια διάθεση εθνικιστικού συντηρητισμού, που προκύπτει από την αιφνίδια απώλεια ενός χρόνιου ζωτικού ψεύδους -σύμπτωμα εμφυτευμένης εθνικιστικής προπαγάνδας. Όσον αφορά στον ελληνικό εθνικιστικό ζόφο, χωρίς καμία αρχή, ψάχνει στην τυπολατρεία της σημαίας τη δικαίωση των εκπεσουσών καταναλωτικών επιθυμιών του…

Μπροστά σε αυτό τον εύκολα αγόμενο και φερόμενο εθνικιστικό ζόφο, οι κοινωνικές δυνάμεις, παρά τη σιωπή τους, προσπαθούν να κρατήσουν αλώβητη την αντίληψή τους, διατηρώντας σταθερό το κριτήριο για τον τρόπο που κινούνται τα πράγματα. Οι μεγάλες δυνάμεις, οι υπερεθνικοί οργανισμοί, τα γεωπολιτικά και οικονομικά συμφέροντα, οι τοπικές κυβερνήσεις και τα μικροσυμφέροντα, και στο τέλος οι εθνικιστές ως ουρά μιας αλυσίδας επικυριαρχίας πάνω στο καταδυναστευμένο σώμα της κοινωνίας, μακεδονικής κι ελληνικής, προσπαθούν να επηρεάσουν τη σκέψη, προπαγανδίζοντας προς όφελος των συμφερόντων τους, παραποιώντας την ιστορική και κοινωνική αλήθεια.

Παρακάμπτοντας όλους αυτούς, εμείς οι δυο λαοί από τις χωρισμένες μεριές θα πρέπει να συντονισθούμε σ’ έναν αγώνα ενάντια στην εχθρότητα που τα συμφέροντα θέλουν να καλλιεργήσουν. Καιρός είναι να καταλάβουμε ότι ποτέ σαν κοινωνίες δεν κερδίσαμε από την εχθρότητα και τον πόλεμο. Εμείς πάντα χάνουμε.

Καλούμε όλους τους Μακεδόνες από εδώ και από εκεί των συνόρων να δούμε όλοι μαζί το αληθινό συμφέρον μας, να ανοίξουμε την αγκαλιά μας ο ένας στον άλλον, να συντονίσουμε μαζί το νικηφόρο αγώνα ενάντια στα κράτη μας και τα αφεντικά μας.

Για την παγκόσμια κοινωνία των ελεύθερων ομόσπονδων κοινοτήτων, και της αλληλεγγύης τους, για την κοινωνία της γενικευμένης αυτοδιεύθυνσης.

Η Μακεδονία δεν ανήκει σε κανέναν. Όλοι είμαστε περαστικοί ταξιδιώτες άλλωστε…